Sakramenty
Sakrament chrztu świętego:
– został ustanowiony przez Jezusa, który polecił go udzielać
– jest pierwszym i najważniejszym sakramentem, przez który dokonuje się wtajemniczenie chrześcijańskie
– gładzi grzech pierworodny, daje życie nadprzyrodzone i czyni człowieka członkiem Kościoła katolickiego
– chrzest może przyjąć każdy człowiek jeszcze nie ochrzczony
– zgodnie z tradycją Kościoła katolickiego chrzci się nowonarodzone dzieci, ponieważ ich natura skażona jest grzechem pierworodnym
– chrzest daje im nowe narodzenie, narodzenie do Bożego życia
– chrzcić może każdy, szczególnie w sytuacjach zagrożenia życia, jeśli jego intencje są identyczne z intencjami kapłana
– do otrzymania chrztu konieczna jest zgoda co najmniej jednego z rodziców lub opiekunów prawnych i uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowywane w wierze Kościoła katolickiego.
Rodzice chrzestni:
Prawo kanoniczne, tzn. wewnętrzne prawo Kościoła rzymsko-katolickiego, wymaga, aby kandydat na chrzestnego ukończył szesnaście lat. W wyjątkowych sytuacjach może być to osoba młodsza. Decyzja w tym względzie należy w takich przypadkach do proboszcza lub szafarza, czyli osoby udzielającej, chrztu.
Wybierając chrzestnych, możemy zdecydować się tylko na jedną osobę: kobietę lub mężczyznę. Kan. 873 KPK mówi wyraźnie: ?Należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestną, albo dwoje chrzestnych?.
Obok chrzestnego katolika można również wybrać osobę ochrzczoną nie będącą katolikiem na świadka chrztu.
Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej, czy żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu ?kościelnego?), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności.
Ma być to osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, najlepiej uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.
Nie jest ojcem ani matką dziecka /osoby przyjmującej chrzest.
Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty.
Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem, tak, by w razie potrzeby, mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania.
W zakresie płci osób chrzestnych prawo kanoniczne jest znacznie bardziej precyzyjne; w kan. 873 zostało powiedziane: Patrinus unus tantum vel matrina una vel etiam unus et una assumantur, co przetłumaczono po polsku: ?Należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestną, albo dwoje chrzestnych?. Słowo ?dwoje? zastąpiło łacińskie unus et una ? ?jeden i jedna?. Zatem prawo nie przewiduje dwu matek chrzestnych. Wydaje się, że odpowiada to naturalnej strukturze rodziny, gdy ojcu dziecka towarzyszy w procesie wychowania chrześcijańskiego ojciec chrzestny, a matce matka chrzestna.
Rodzice chrzestni to nie tylko świadkowie ceremonii w kościele, ale mężowie zaufania w życiu dziecka.
Dokumenty do chrztu. Rodzice mają obowiązek przynieść do Kancelarii Parafialnej:
– świadectwo urodzenia dziecka
– świadectwo ślubu kościelnego rodziców dziecka
– zaświadczenie z parafii zamieszkania, że dana osoba może pełnić funkcję matki lub ojca chrzestnego
– dane rodziców chrzestnych (imię, nazwisko, wiek, adres zamieszkania)
Symbole liturgii chrzcielnej:
– znak krzyża wykonywany na czole dziecka ? daje prawo do tytułu chrześcijanina
– woda chrzcielna – obmycie wodą i słowa formuły chrzcielnej: ?N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”, stanowią tzw. materię i formę tego sakramentu
– Krzyżmo św. ? jest to olej z oliwek zmieszany z balsamem, poświęcony przez biskupa w Wielki Czwartek, upodabnia ochrzczonego do Chrystusa (namaszczonego Duchem Świętym)
– świeca chrzcielna ? dziecko staje się światłością wobec świata, rodzice i chrzestni wezwani są do tego, by podtrzymywali światło wiary w życiu dziecka (ojciec chrzestny)
– nałożenie białej szaty – symbolizuje godność dziecka Bożego, czystość duszy (matka chrzestna)
Chrzest warunkowy (np. brak informacji o chrzcie przy adopcji dziecka):
– sakrament ten jest wymagany do zbawienia i stanowi ?bramę? do ważnego przyjęcia pozostałych sakramentów
– nie wolno go powtarzać, ale nie ma pewności, że został udzielony; nie wiemy czy została zachowana materia i forma (naturalna czysta woda, formuła w ?Imię Ojca i Syna…?)
– do ważności chrztu potrzebna jest także właściwa intencja, jaką powinien posiadać udzielający chrztu. Jest nią pragnienie włączenia osoby otrzymującej chrzest do Kościoła
Sakramentu chrztu św. udzielamy w naszej parafii w każdą niedzielę miesiąca. Formalności związane z chrztem dopełniamy w biurze parafialnym najpóźniej dwa tygodnie przed ustalonym przez Rodziców terminem. W sytuacjach wyjątkowych termin chrztu może być zmieniony, po wcześniejszym ustaleniu z proboszczem parafii.
Nauki przed chrztem św. odbywają się w sobotę (godz. 17.40 ? okazja do spowiedzi św.) po Mszy św. wieczornej, około godz. 18.40.
I. WPROWADZENIE
1. Bierzmowanie wraz z chrztem i Eucharystią należy do ?sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego?, którego jedność powinna być zachowywana. Przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu (por. KKK 1285. Przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego wierni w coraz większym stopniu osiągają skarby życia Bożego i postępują w doskonałej miłości (por. KKK 1302).
2. Sakrament bierzmowania nie może ograniczać się do samej celebracji. W przeciwnym razie jego przyjęcie prowadzić będzie do zwykłego rytualizmu lub formalizmu, co w konsekwencji osłabi jego znaczenie dla życia chrześcijanina. Zgodnie z założeniami Soboru Watykańskiego II przyjęcie sakramentu bierzmowania powinno poprzedzać odpowiednie przygotowanie. Jest ono konieczne dla osiągnięcia owocnych skutków sakramentu (por. KDK 11; KKK 1289).
3. Przygotowanie do sakramentu bierzmowania powinno mieć na celu doprowadzenie kandydata do spotkania z Chrystusem, a nawet do głębokiej z Nim zażyłości (por. CT 7), a także do otwarcia się na działanie Ducha Świętego, by mógł on lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność życia chrześcijańskiego oraz odważnie wyznawać swoją wiarę (por. KKK 1285). Powinno także obudzić zmysł przynależności do Kościoła powszechnego i wspólnoty parafialnej. Czas przygotowania należy zorganizować, by kandydaci mieli szczególną okazję do bliższego przyjrzenia się parafialnej wspólnocie i włączenia się w jej życie. Parafialna wspólnota natomiast winna nieustannie wspierać swoją modlitwą osoby przygotowujące się do przyjęcia tego sakramentu.
4. Kandydat do bierzmowania poprzez udział w katechezie ma głębiej poznać prawdy wiary objawionej. Powinien uczestniczyć w kulcie chrześcijańskim (niedzielna Msza św., przystępowanie do sakramentów pokuty i Eucharystii) i prowadzić życie zgodne z zasadami wiary. Te elementy należy uwzględnić w przygotowaniu do bierzmowania, a następnie w przyzwoleniu kandydatowi na przyjęcie tego sakramentu.? Uprzywilejowanym miejscem katechezy jest parafia. Spotkania formacyjne prowadzone w parafii mają być dopełnieniem katechezy szkolnej, zwłaszcza w funkcji wtajemniczenia i wychowania. Udział w nauczaniu religii w szkole nie może zastąpić parafialnego przygotowania do sakramentu. Działania katechetyczne w parafii winny uwzględniać fakt, że środowiskiem formacji jest parafia zamieszkania kandydata, a nie parafia, na terenie której znajduje się szkoła. Miejscem formacji jest budynek kościelny lub parafialny. Osobami odpowiedzialnymi za katechezę są księża oraz katecheci i animatorzy wywodzący się z ruchów i stowarzyszeń kościelnych. Na czele zespołu przygotowującego stoi proboszcz parafii. To on ostatecznie będzie decydował o gotowości kandydata do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Przed rozpoczęciem przygotowania do sakramentu bierzmowania w parafii, proboszcz określa zakres i stopień obowiązków poszczególnych osób zaangażowanych w formację młodzieży.
5. Spotkania powinny przybierać formę:
a) pracy w grupach
b) spotkań wspólnych dla wszystkich kandydatów
c) celebracji w kościele parafialnym
II. ETAPY PRZYGOTOWANIA
1. Przygotowanie do bierzmowania składa się z trzech etapów: dalszego, bliższego i bezpośredniego. Dokonuje się ono przede wszystkim przez katechizację młodzieży. Najdłuższym etapem jest przygotowanie dalsze, bowiem trwa przez cały okres szkoły podstawowej i gimnazjalnej. Obejmuje formację religijno-moralną w rodzinach oraz przygotowanie w szkole. Przygotowanie bliższe obejmuje specjalne spotkania formacyjne w trzyletnim okresie przygotowania do sakramentu bierzmowania w parafii. W trzecim roku rozpoczyna się przygotowanie bezpośrednie. Całość przygotowania ma na celu przekazanie treści doktrynalnych właściwych dla tego sakramentu oraz formację duchową kandydatów zgodnie z wytycznymi Soboru Watykańskiego II (por. KL 71).
2. Program obejmujący przygotowanie dalsze został zawarty w Podstawie programowej katechezy oraz Programie nauczania religii, a także Dyrektorium ogólnym o katechizacji i Dyrektorium katechetycznym Kościoła katolickiego w Polsce. Kandydaci poprzez rozwijanie wiary, formację moralną, wychowanie liturgiczne, wychowanie do życia wspólnotowego, nauczanie modlitwy oraz wprowadzenie do misji mają przygotować się do podjęcia odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła.
3. Przygotowanie bliższe rozpoczyna się w pierwszym semestrze pierwszej klasy gimnazjalnej i trwa trzy lata. Ten etap odbywa się równocześnie na dwóch płaszczyznach: szkolnej i parafialnej. W szkole prowadzone jest systemowe nauczanie religii, natomiast w parafii równolegle rozpoczyna się cykl katechez sakramentalnych.
a) Zajęcia kandydatów w pierwszym i drugim roku przygotowania odbywają się raz w miesiącu. Mają one charakter formacyjny. Ich celem jest pogłębienie zrozumienia sakramentu chrztu i doprowadzenie do decyzji przyjęcia konsekwencji religijnych z niego wynikających.
b) W drugim roku przygotowania poleca się zwrócić uwagę na związek ochrzczonego z Jezusem Chrystusem, który wyzwala człowieka z niewoli grzechu i daje mu udział w swoim życiu. Na tym etapie należy skupić się na znaczeniu i przyjmowaniu sakramentów pokuty i pojednania oraz udziału w Eucharystii.
c) Trzeci etap przygotowania sakramentalnego jest przygotowaniem bezpośrednim i kończy się udzieleniem sakramentu bierzmowania pod koniec trzeciej klasy szkoły gimnazjalnej. Za pośrednictwem proboszcza kandydaci do bierzmowania składają na piśmie podania do biskupa diecezjalnego z własną motywacją i prośbą o udzielenie sakramentu bierzmowania.
4. Bezpośrednie przygotowanie do sakramentu bierzmowania powinno stanowić pełne wiary i tęsknoty oczekiwanie na dar Ducha Świętego. Ma ono duże znaczenie dla właściwego i owocnego przeżycia dnia przyjęcia sakramentu bierzmowania jako momentu Zesłania Ducha Świętego i pełnego włączenia do Kościoła. Stanowi ono ostatni etap i kończy trzyletnią pracę formacyjną. Bezpośrednio przed przyjęciem bierzmowania młodzież uczestniczy w nowennie do Ducha Świętego oraz korzysta wraz z rodzicami i świadkami z sakramentu pojednania i pokuty.
III. WSKAZANIA DOTYCZĄCE WYBORU IMIENIA ORAZ ŚWIADKA SAKRAMENTU BIERZMOWANIA
1. Podczas udzielania bierzmowania obecny jest świadek. To on towarzyszy przyjmującemu sakrament podczas przygotowania, obrzędu, a następnie pomaga mu w wiernym wypełnianiu przyrzeczeń złożonych na chrzcie, zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego, którego otrzymał. Sugeruje się, aby – gdy jest to możliwe – świadkiem bierzmowania był chrzestny. W ten sposób jaśniej zaznacza się związek między chrztem a bierzmowaniem, a obowiązki chrzestnego mogą być spełnione w sposób bardziej skuteczny. Zaleca się, by dla chłopców świadkami bierzmowania byli ojcowie chrzestni, a dla dziewcząt matki chrzestne. Duszpasterze są zobowiązani do troski o to, aby wskazany świadek był duchowo przygotowany do tej funkcji oraz obdarzony odpowiednimi przymiotami, co oznacza, że powinien być wystarczająco dojrzały do spełnienia tego obowiązku.
Kodeks prawa kanonicznego (kan. 874, 892, 893), przez analogię do kandydatów na chrzestnych, wylicza tych, którzy mogą być dopuszczeni do pełnienia funkcji świadka bierzmowania. Są to: wyznaczeni przez przyjmującego bierzmowanie, jego rodziców lub tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma ? przez proboszcza lub szafarza bierzmowania; posiadający do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania; ci, którzy ukończyli szesnasty rok życia, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku; katolicy bierzmowani, po przyjęciu sakramentu Eucharystii; ci, którzy prowadzą życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką mają pełnić; wolni od jakiejkolwiek kary kanoicznej zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej.
2. Kandydat do bierzmowania powinien wybrać imię świętego, który będzie dla niego wzorem dojrzałego życia chrześcijańskiego. Kryterium wyboru imienia nie powinno być związane z atrakcyjnością imienia, ale pięknem życia tego, którego wybiera się za patrona. Przystępujący do sakramentu bierzmowania przyjmując wybrane imię, powinni zapoznać się z życiorysem danego patrona, uświadamiając sobie przymioty, które chcieliby naśladować w swoim życiu.
IV. PRZYGOTOWANIE W NASZEJ PARAFII
1. Uczniowie klas VI SP, I, II Gimnazjum zgłaszają chęć przygotowania się do sakramentu bierzmowania u księdza proboszcza na początku roku szkolnego i duszpasterskiego. Sakrament dojrzałości chrześcijańskiej w naszej parafii udzielany jest co dwa lata (przystępują uczniowie klas II i III Gimnazjum).
2. Obowiązkowe spotkania formacyjne odbywają się w ostatnią niedzielę miesiąca po Mszy św. o godz. 11. 30 (okazja do omówienia wszystkich kwestii problematycznych)
Warunki przygotowania do I Komunii św.
– Sakrament przyjmujemy w parafii na terenie której mieszkamy
– Zgłoszenie do sakramentu dokonuje się przez złożenie odpowiedniej deklaracji
– Deklaracje pobiera się u księdza proboszcza w kancelarii parafialnej oraz u Pani katechetki na początku roku szkolnego i katechetycznego
– Deklarację należy złożyć do 1 października
– Przygotowanie do I Komunii Świętej odbywa się w niedziele na Mszy św. o godz. 16.00 oraz w wyznaczone soboty
– Dzieci uczestniczą we Mszy św. i na katechezach wspólnie z Rodzicami
Z Sakramentu Pokuty w naszej parafii można skorzystać:
– w niedziele – przed każdą Mszą świętą
– w dni powszednie – przed każdą Mszą świętą
– w I piątek miesiąca od godziny 17.00 ? 17.40
– przed świętami wielkanocnymi ? do Wielkiej Środy włącznie, zgodnie z podanymi wcześniej informacjami.
TRIDUUM PASCHALNE PRZEŻYWAMY W STANIE ŁASKI UŚWIĘCAJĄCEJ
Kodeks Prawa Kanonicznego:
Kan. 959 –
W sakramencie pokuty, wierni wyznający uprawnionemu szafarzowi grzechy, wyrażający za nie żal i mający postanowienie poprawy, przez rozgrzeszenie udzielone przez tegoż szafarza otrzymują od Boga odpuszczenie grzechów po chrzcie popełnionych i jednocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę.
Kan. 987 – Wierny, aby otrzymać zbawczy środek sakramentu pokuty, powinien być tak usposobiony, by odrzucając grzechy, które popełnił, i mając postanowienie poprawy nawracał się do Boga.
Kan. 988 –
§ 1. Wierny jest obowiązany wyznać co do liczby i rodzaju wszelkie grzechy ciężkie popełnione po chrzcie, a jeszcze przez władzę kluczy Kościoła bezpośrednio nie odpuszczone i nie wyznane w indywidualnej spowiedzi, które sobie przypomina po dokładnym rachunku sumienia.
§ 2. Zaleca się wiernym, by wyznawali także grzechy powszednie.
Kan. 989 –
Każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać wiernie wszystkie swoje grzechy ciężkie.
Dla wielu wiernych jest to głębokie religijne przeżycie, które umacnia, dodaje sił i umożliwia zachowanie chrześcijańskiej postawy w godzinach cierpienia. Sam Chrystus zostawił nam ten sakrament w trosce o nasze zdrowie fizyczne, psychiczne i duchowe.
Bardzo często namaszczenie chorych jest mylone z Wiatykiem, czyli Komunią św. udzielaną umierającym. Ta może zostać udzielona człowiekowi nawet po raz trzeci, gdy przyjął on już dwa razy Komunię św. w tym dniu, ale uległ na przykład wypadkowi i znalazł się w niebezpieczeństwie śmierci. Jest to jednak sakrament dla umierających, ale nie dla chorych.
Jezus Chrystus, przychodząc na ziemię, spotkał się z tym, co jest dla wielu chrześcijan najtrudniejsze, z cierpieniem, którego kresem jest śmierć. Z chwilą gdy objawił swoją nadprzyrodzoną moc, wszyscy dotknięci cierpieniem fizycznym i duchowym przychodzili do Niego, prosząc o ratunek. Sam również spotkał się z cierpieniem wówczas, gdy zdradził Go przyjaciel, podczas biczowania, cierniem ukoronowania, podczas drogi krzyżowej, kiedy szydzono i drwiono z Niego oraz podczas samego ukrzyżowania. Ile razy spoglądamy na Jego krzyż, wiemy, że wiele wycierpiał i próbujemy w tym znaku ukryć nasze cierpienia, ale i nasze nadzieje ufając, że przyniosą one błogosławione owoce. Skoro krzyż Jezusa stał się narzędziem zbawienia, należy każdy życiowy ?krzyż?, cierpienie, chorobę traktować jako przestrzeń, na której mogę wzrastać, doskonalić siebie i innych.
Ewangelista Marek wspomina, że uczniowie Chrystusa namaszczali chorych i uzdrawiali. A św. Jakub w swoim Liście mówi o tradycji pierwszych pokoleń chrześcijan: ?Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone? (Jk 5, 14-15).
Katechizmowa definicja sakramentu brzmi – jest to znak widzialny łaski niewidzialnej. Czytelnym znakiem namaszczenia jest oliwa. Tę używaną przez kapłana oliwę konsekruje biskup w ?matce? wszyskich kościołów diecezji czyli katedrze w Wielki Czwartek, po czym rozprowadzona jest ona po wszystkich parafiach, aby kapłani mogli ubogacać ludzi cierpiących sakramentem chorych.
KTO MOŻE PRZYJĄĆ SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH
Jest to sakrament chorych, a więc:
? należy namaścić tych wiernych, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszłego wieku
? można go udzielić powtórnie, jeśli chory po przyjęciu tego sakramentu wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej samej choroby nastąpiło poważne pogorszenie
? powinniśmy go przyjąć wtedy, kiedy idziemy na operację
? przyjmują ten sakrament Ci, którzy czują się słabo, zwłaszcza po sześćdziesiątym roku życia (mogą przystępować do tego sakramentu nawet raz w roku)
? może zostać udzielony dzieciom pod warunkiem jednak, że osiągnęły odpowiednie rozeznanie i mają świadomość, że w sakramencie tym przychodzi Chrystus, aby podźwignąć je w cierpieniu
? udziela się go nieprzytomnym chorym lub tym, którzy utracili używanie rozumu, pod warunkiem, że istnieje prawdopodobieństwo, iż jako wierzący poprosiliby o to, gdyby byli przytomni
? nie udziela się namaszczenia zmarłym (sakramenty są przeznaczone tylko dla żyjących), chyba że istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę i wówczas można udzielić go warunkowo
Sakramentu namaszczenia chorych udzielamy na prośbę wzywających kapłana w ich domach, z zachowaniem powyższych warunków, a także w kościele dnia 11 lutego we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes.
SKUTKI PRZYJĘCIA SAKRAMENTU NAMASZCZENIA CHORYCH:
? poprawia zdrowia chorego
? oczyszcza z grzechów (gdyby człowiek popełnił grzechy ciężkie, a nie mógł skorzystać z sakramentu pokuty, spowiedzi świętej, to wtedy ten sakrament gładzi grzechy. Może więc być udzielony zarówno człowiekowi w stanie łaski uświęcającej, jak i grzesznikowi w stanie grzechu ciężkiego)
? jest pomocą potrzebną do wykorzystania czasu cierpienia i zachowania postawy godnej chrześcijanina (cierpienie jest wielką próbą wiary w prawdę, że Bóg jest Miłością, dlatego że w naszym życiu nie rozumiemy sytuacji, jak wszechmocny Bóg, mogąc usunąć cierpienie, pochyla się nade mną i zgadza się na moje cierpienie. I tu jest potrzebna łaska odkrycia sensu cierpienia)
? pozwala człowiekowi wykorzystać cierpienie dla udoskonalenia własnego i dla zbawienia innych (dzięki otrzymanemu sakramentowi, pomimo bólu cierpienia, doświadczenia choroby nieuleczalnej, powracającej, z wiarą i szacunkiem możemy przyjąć Komunię św. )
ODWIEDZINY CHORYCH W NASZEJ PARAFII
Chorych i cierpiących naszej parafii kapłan odwiedza z posługą sakramentalną w każdą I miesiąca w godzinach od 8. 00 ? 10. 00.
GDZIE ZGŁASZAĆ WIZYTĘ KAPŁANA Z POSŁUGĄ SAKRAMENTALNĄ?
? w biurze parafialnym (poniedziałek – godz. 16. 00 ? 17. 00 oraz sobota – godz. 10. 00 – 12. 00)
? po każdej Mszy św. w zakrystii
? telefonicznie ? tel. 511865629 ? zazwyczaj w sytuacji nadzwyczajnej, udzielając szczegółowych informacji na temat stanu zdrowia chorego.
JAK SIĘ PRZYGOTOWAĆ?
Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece oraz krzyż, a także wodę święconą i trochę waty (gdy ma być udzielony sakrament namaszczenia). Jeśli nie ma wody święconej, można użyć wody zwykłej i poprosić kapłana o poświęcenie jej. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.
Jeżeli chory chce wyspowiadać się z grzechów, członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju, ale dobrze by było, gdyby po zakończeniu spowiedzi wrócili i włączyli się w modlitwę.
Chorzy przygotowują się do sakramentu poprzez modlitwę. Należy zachęcać ich do modlitwy w samotności, z rodzinami, przyjaciółmi lub tymi, którzy sprawują nad nimi opiekę.
UZDROWIENIE CHORYCH ? MÓDL SIĘ ZA NAMI!
Jeżeli w swoim sercu słyszysz głos Bożego powołania i chcesz poświęcić swoje życie służąc Kościołowi, głosząc Dobrą Nowinę w naszej diecezji skontaktuj się ze swoim Proboszczem.
Arcybiskupie Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie: http://seminarium.zp.pl/
Kodeks Prawa Kanonicznego:
Kan. 1008 –
Na mocy ustanowienia Bożego, przez sakrament kapłaństwa niektórzy spośród wiernych, naznaczeni w nim niezatartym charakterem, są ustanawiani świętymi szafarzami; są oni mianowicie konsekrowani i przeznaczeni ażeby – każdy odpowiednio do swojego stopnia, wypełniając w osobie Chrystusa-Głowy zadania nauczania, uświęcania i kierowania – byli pasterzami Ludu Bożego.
Kan. 1009 –
§ 1. Święceniami są: biskupstwo, prezbiteriat i diakonat.
§ 2. Są one udzielane przez nałożenie rąk i modlitwę konsekracyjną, przepisaną dla poszczególnych stopni w księgach liturgicznych.
Kan. 1024 –
Święcenia ważnie przyjmuje tylko mężczyzna ochrzczony.
Kan. 1026 –
Wyświęcić można tylko tego, kto cieszy się należytą wolnością. Nie wolno zmuszać do przyjęcia święceń w jakikolwiek sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny, ani kanonicznie odpowiedniego odwodzić od ich przyjęcia.
Kan. 1027 –
Kandydaci do diakonatu i prezbiteiratu muszą być uformowani przez dokładne przygotowanie, zgodnie z prawem.
Kan. 1028 –
Biskup diecezjalny lub kompetentny przełożony ma się troszczyć, by kandydaci, zanim zostaną dopuszczeni do określonego święcenia, zostali należycie pouczeni o samym święceniu oraz o związanych z nim obowiązkach.
Kan. 1029 –
Do święceń należy dopuszczać jedynie tych, którzy – według roztropnej oceny własnego biskupa albo kompetentnego przełożonego wyższego – po rozważeniu wszystkich okoliczności, mają nieskażoną wiarę, kierują się prawidłową intencją, posiadają wymaganą wiedzę, cieszą się dobrą opinią, mają nienaganne obyczaje, wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne, odpowiadające przyjmowanemu święceniu.
Narzeczeni muszą wcześniej ukończyć katechizację przedmałżeńską. Zamiar zawarcia małżeństwa zgłaszamy na 3 miesiące przed planowanym terminem ślubu w godzinach pracy kancelarii parafialnej, lub po uprzednim umówieniu się. Jest to wystarczający czas na wygłoszenie zapowiedzi, udział w spotkaniach z poradnictwem rodzinnym oraz na uczestnictwo w naukach przedślubnych z kapłanem. Narzeczeni zgłaszają się także do USC, aby otrzymać odpowiednie dokumenty do zawarcia ślubu konkordatowego, albowiem ślub kościelny jest także zanotowany w USC i dopiero wtedy pociąga za sobą skutki cywilno ? prawne.
Narzeczeni, dwukrotnie przystępują do Spowiedzi św. Pierwsza z tych spowiedzi powinna być spowiedzią generalną z całego życia wkrótce po wizycie w kancelarii. Drugą spowiedź najlepiej odprawić na kilka dni przed planowanym ślubem. Świadkowie ślubu muszą być wierzącymi i praktykującymi katolikami. Wykluczone jest ich niemoralne życie, albo życie w konkubinacie, lub związku niesakramentalnym. Świadkowie powinni również przystąpić do Komunii św. Małżonkom, którzy urządzają wesele bez alkoholu ks. Biskup udziela specjalnego błogosławieństwa.
Pamiętajmy o rocznicach ślubu. Starajmy się przeżyć je w sposób religijny (Spowiedź, Msza św., i Komunia św.)
Do kancelarii parafialnej na rozmowy przedmałżeńskie należy przynieść:
I spotkanie w kancelarii parafialnej ? trzy miesiące przed planowaną datą ślubu
– Dowody osobiste
– Świadectwa chrztu ? ważne sześć miesięcy
– Świadectwa ukończenia kursu przedmałżeńskiego
II spotkanie w kancelarii parafialnej ? nie później niż dwa tygodnie przed datą ślubu
– Zaświadczenie o wygłoszonych zapowiedziach
– Zaświadczenie z poradni rodzinnej
– Zaświadczenia z USC (trzy egzemplarze)
– Nazwiska świadków i dokładne adresy
– Kartki od Spowiedzi ( w dniu ślubu)
Kodeks Prawa Kanonicznego:
Kan. 1055 –
§ 1. Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.
§ 2. Z tej racji między ochrzczonymi nie może istnieć ważna umowa małżeńska, która tym samym nie byłaby sakramentem.
Kan. 1065 –
§ 1. Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności.
§ 2. Aby przyjąć owocnie sakrament małżeństwa, usilnie zaleca się, ażeby nupturienci przystąpili do sakramentu pokuty i Najświętszej Eucharystii.
Kan. 1066 –
Przed zawarciem małżeństwa należy się upewnić, że nic nie stoi na przeszkodzie do jego ważnego i godziwego zawarcia.